Nazorg!

Krijg een appje van een oud-leerling, ondertussen in zijn examenklas. Of ik misschien even tijd heb. Natuurlijk! En zo geschiedde het dat ik drie dagen later met hem een kopje koffie drink. Dat hij koffie drinkt is nieuw voor mij, net als zijn extra 20 cm lengte. Hij is echt een jongeman aan het worden.

We kletsen eerst even over ditjes en datjes en over iets anders nieuws: een vriendin. Fotootje erbij, hij was mooi trots op zijn jongedame. Voor corona kwam, was hij klaar bij mij, dus ook die periode bespreken we en het effect daarvan op zijn cijfers.

“Wat kan ik voor je doen?” vraag ik na 15 minuten. Hij vertelt dat hij zo vlak voor het examen een beetje zenuwachtig wordt, met twee onvoldoendes (twee vijven). Ondanks ‘een duim’ en een extra herkansing (corona tegemoetkomingen) wil hij het liever zonder die twee extra’s doen. Dat siert hem. Hij was altijd wel een beetje van het zesje, maar bij mij sloot hij toch met bijna allemaal zevens af.

Hij heeft zijn boeken mee en ook een oude, verfrommelde (lees: veel gebruikte) linkenpagina. Ik geef hem direct een nieuwe, want er staan nieuwe linken op waar hij wellicht ook weer mee verder kan.

“Wat doe je nog van wat je hier geleerd hebt, wat pas je nog toe?” We verfijnen het weer, zetten de puntjes weer op de i en ik geef hem wat nieuwe en ouderwetste tips.

“Kun je zo verder,” vraag ik uiteindelijk. Hij zucht. “Ja!” “Superrr,” zeg ik. Hij moet lachen. “Dat zei u toen ook al heel vaak.” “Ja, dat is allemaal om jou en anderen te motiveren. Laat je me straks nog even weten hoe het is gegaan?” Met een ‘jazeker’ fietst hij weg.

Later een appje van moeder. Ze is dankbaar voor mijn tijd en vraagt me wel een factuur te sturen. Dat doe ik niet. Dit valt onder een stukje nazorg!