Hij komt altijd zo mooi binnen: de deur zwaait open en met een grote stap staat hij in de praktijk. Hij tovert dan direct een glimlach op mijn gezicht.
De afspraak is om eerst naar zijn resultaten te kijken. Nou ja, resultaten, wij kijken naar wat hij de afgelopen twee weken heeft gedaan.
Nu had hij echter ander nieuws, hij ging verhuizen. Daar was ik nog niet van op de hoogte! Al gauw kwam ik er achter dat het om een verhuizing van plek in de klas ging. “Mijn oude groepje was erg druk en toen werd ik ook een beetje druk,” vertelde hij. Gelukkig was zijn nieuwe groep wat rustiger. “Nu kan ik me beter concentreren en gaat Nederlands en rekenen veel beter,” vertelde hij lachend verder.
Om daar in één adem aan toe te voegen: “Wat niet goed gaat, is dat ik opa mis.” Nou, die kwam even binnen. Deze week was er al eerder een leerling die zijn oma mistte. Ik kreeg een brok in mijn keel. Hij keek me aan en zei: “Jij mist je oma toch ook? Die is toch vorig jaar dood gegaan?” Ik vertelde dat het niet mijn oma maar mijn moeder was en hij viel even stil. “Oh ja…”
Ik wilde niet te lang stil zijn en vroeg hem of hij wist hoe hij daar mee om moest gaan. Dat wist hij niet zo goed. “Ik probeer dan gauw aan wat anders te denken. En jij, weet jij het wel?” Ik slik even en zeg: “Nou, niet altijd, nee. Soms is het wel goed om even een traantje te laten als je iemand mist. Zelf denk ik dan even aan wat ik mis. En weet je wat er dan gebeurd?” “Nee,” zegt hij. “Dan komt er vaak een mooie herinnering voorbij. Soms zelfs eentje waar ik om moet lachen en dan verdwijnt mijn verdriet.”
Liefdevolle herinneringen gewenst in deze tijd.
Ingrid Aaltink
Studieprofessional/coach
kenniseducatiecentrum.nl
huiswerkbegeleidingnijverdal.nl
Reactie schrijven