Ik worstel om wat in mijn hoofd zit onder woorden te brengen en dan ineens zie ik een heel mooie foto van Judith Koerhuis, want mijn column zit in dit plaatje geschoten.
Op de foto zie je een bankje aan het water, met op de achtergrond een zon die nog maar net op is gekomen. Een mooi winters sfeerbeeld, dat zomers zeker uitnodigt om te gaan zitten. Nu is het bankje bevroren en ziet het er wit en koud uit. Niet zo uitnodigend. Maar waarom eigenlijk niet? Waarom zomers wel, maar nu niet?
Terwijl ik naar de foto kijk, ga ik in gedachten in het midden van het bankje zitten. Spreid mijn armen wijd over de leuning en strek mijn benen over elkaar vooruit. Waarom niet? Ik ben immers alleen. Ik voel de kou optrekken naar mijn billen en onderrug, maar trek me er even niets van aan. Ik geniet van mijn uitzicht en voel de zonnekracht wedijveren met de kou van het bankje. Voel me weer even kind en het liedje ‘stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw’ vult mijn hoofd.
Dan sta ik op en kijk naar de plek waar ik heb gezeten. Helemaal ontdooit… en dat heb ik gedaan, door alleen maar ergens te gaan zitten toen dat niet zo voor de hand lag. De natuur laat ons zo mooie voorbeelden zien. Ook al lijkt iets nu minder aantrekkelijk, de mogelijkheid om het te veranderen is er. Ik ging zitten en de situatie van het bankje veranderde. Zo iets kleins, zo’n verandering. Een beetje zonnekracht en warme billen en het lef om iets te doen dat niet zo een, twee, drie voor de hand ligt.
Waar ga jij dit jaar even ‘zitten’? Waar maak jij het verschil? Laat het me weten!
Ingrid Aaltink
Kennis Educatie Centrum
Huiswerkbegeleiding Nijverdal
Reactie schrijven