De uitdrukking op haar gezicht toen ze binnenkwam in mijn praktijk was boos en ontevreden. Volgens moeder een echte puber en één van de ergste klasse in verhouding met haar 2 andere oudere kinderen. Zij had dochterlief bij mij aangemeld omdat ze niet meer wist wat te doen. Het gedrag van dochterlief was sinds ze in klas 1 VWO zat zo veranderd dat moeders het gevoel had een heel ander kind te hebben.
Ze had een leuke vriendengroep een stabiele gezinssituatie enz. Tijdens het gesprek kwam er een woordenwisseling met moeder en dochter over de cijfers. Moeder was niet ontevreden zo tussen de 6 en 8 in, maar dochterlief schoot omhoog en was het er niet mee eens, haar cijfers waren slecht. Haar felle reactie zorgde dat ik ingreep en doorvroeg over haar basisschooltijd.
Om het verhaal kort te maken (ik heb maar 325 woorden) kwam het hierop neer.
Op de basisschool haalde ze allemaal 9 en 10, nu niet meer. Zij scoorde op de basisschool hoger scoorde dan gemiddelde. Nu scoort ze iets beter dan gemiddeld en is ze inderdaad in tegenstelling op de basisschool niet meer de beste van de klas. En dat doet haar zeer want zij is prestatiegericht en wil de beste zijn.
Toen zij realiseerde wat ik haar probeerde te vertellen dat zij nu ook op VWO niveau les kreeg zag ik in haar gezicht een verandering, in mijn ooghoek spotte ik de tissue box en op het moment dat de eerst tranen kwamen keek ze met mij dezelfde kant op, ik knikte en het kwam los.
Het besef, de ontlading was genoeg om haar ervan te overtuigen dat haar gedrag, welke ze achteraf benoemd als ontevreden niet past. Ze moet haar beeld bijstellen. Vroeger was zij de allerbeste van de klas, nu is zij de beste, niet meer de allerbeste maar de beste en dat is ook goed genoeg.
Ingrid Aaltink
Reactie schrijven