Verhalen uit de praktijk: Bas en zijn leesprobleem
Nee, ik doe het er niet om, maar ook dit verhaal gaat over een leesprobleem , al is het een heel ander dan die van Nathan. Zo zie je maar dat ook al is het een zelfde soort probleem, geen kind is gelijk.
Bas was een intelligent jongetje, er was zelfs een vermoeden dat hij hoogbegaafd was. Maar hij was nog te jong om dat te testen.Op school werd hij steeds onhandelbaarder en kreeg hij het label “lastig en onberekenbaar.” Zijn ouders vroegen zich af waarom. Thuis was Bas namelijk een vrolijke, spelende jongen en liet hij dat gedrag niet zien.
De moeder van Bas vond het vreemd dat hij niet echt vooruit wilde met lezen. Via via had ze over mij gehoord, en we planden een vrijblijvend gesprek in.Toen Bas binnenkwam, zag hij meteen een praktijk vol spellen en leuke materialen. Hij pakte direct iets uit de kast om mee te spelen.
Terwijl Bas ranja kreeg en wij koffie, praatten zijn moeder en ik over van alles en nog wat. We merkten allebei dat Bas meeluisterde. Toen het gesprek over school ging, en met name over de lettertafel, kwam hij tegen zijn moeder aanstaan.
“De lettertafel is stom,” zei hij. Ik keek hem aan en vroeg: “Oh ja?”
Zijn moeder reageerde: “Maar de eerste paar letters vond je best leuk. Je nam zelfs steeds iets mee naar school dat met die letter begon.”
“Ja, dat is waar,” zei Bas, een beetje bedenkelijk.
“Waarom vond je het ineens niet meer leuk?” vroeg ik.
“Nou, omdat het te lang duurt!”
“Hoe bedoel je dat?” vroeg ik.
Bas legde uit: “De juf kiest een letter en dan oefenen we de uitspraak en bedenken we woorden. Daarna mogen we iets meenemen dat met die letter begint.”
Ik knikte; het klonk bekend van mijn eigen kinderen.
Bas zuchtte en ging verder: “En dan gaan ze het herhalen en herhalen… en ik word daar moe van! Als je weet hoe je de letter ‘p’ moet schrijven en je hebt een paar keer geoefend, dan weet je het toch? En met de uitspraak ook. Dan weet ik ook hoe ik ‘pop’, ‘pot’ en ‘pet’ moet schrijven. Maar de juf blijft oefenen en herhalen, en dan vind ik het saai. Dus doe ik niet meer mee.”
Zo, dat was duidelijk!
Hij draaide zich weer om en ging verder spelen.
“Als je het speelgoed opruimt, wil ik je graag iets laten zien,” zei ik. “Iets waarmee je de letters en woorden in je eigen tempo kunt leren. Lijkt je dat wat?”
In eerste instantie bleef Bas zitten en moest hij even nadenken. Ondertussen pakte ik de computer om zijn moeder een taalprogramma te laten zien.
Een stem uit de computer zei het alfabet op.
“Ken ik al,” zei Bas meteen vanaf de grond.
“Ja, maar de juf in de computer weet dat nog niet,” zei ik. “Je moet eerst een toets maken, zodat ze precies weet waar jij bent. Daarna gaat ze met jou verder op jouw eigen niveau en tempo.”
Bas leek nog niet overtuigd, maar na een andere oefening wilde hij het toch proberen.
De omslag.
Lang verhaal kort: na drie weken had Bas alle letters gehad en las hij zittend in eind groep 3 op M4-niveau. Hij werd dol op strips, vooral de Donald Duck, en zijn favoriete uitje werd de bibliotheek.
En dat was niet het enige. Hij werd niet langer gezien als het vervelende jongetje in de klas. Sterker nog, er stonden ineens vriendjes voor de deur om met hem te spelen.
Een prachtige afsluiting van een bijzonder mooi begeleidingstraject!
Ingrid Aaltink
Gepubliceerd online " Hier in Hellendoorn"
Reactie schrijven